Komend weekend trekt Paars-Wit naar Sint-Truiden, een perfecte gelegenheid om terug te blikken op de trainerscarrière van Raymond Goethals. Den Tuveneir zorgde zowel in Limburg als in Brussel voor heel wat mooie sportieve momenten, maar maakte ook elders furore. Een reconstructie van de succestrainer die prijzen pakte, een verstokt roker was en de hele tijd sappig Brussels sprak.
Raymond Goethals werd op 7 oktober 1921 geboren in Vorst en werd al snel gebeten door de voetbalmicrobe. Zo stond hij in doel bij Daring en Racing Brussel, alvorens later ook nog voor vierdeklasser ASSA Ronse uit te komen en als speler-trainer aan de slag te gaan bij provincialer RFC Hannutois. Na enkele mooie prestaties met Hannut en Stade Waremmien werd hij in 1959 weggeplukt door STVV.
In Limburg ontpopte Goethals zich tot succestrainer, inclusief sappig Brussels accent. In het seizoen 1965-1966 werden de Kanaries zelfs voor het eerst in de clubgeschiedenis vicekampioen. Na dat topseizoen bij STVV trad Goethals voltijds in dienst bij de bond, waar hij eerder al aan de slag was als beloftencoach, om uiteindelijk in 1968 ook hoofdcoach van de nationale ploeg te worden. Dat huwelijk werd er één met gemengde successen, al werd er wel brons behaald op het EK van 1972. Na de mislukte kwalificatie voor het EK van 1976 belandde de Brusselaar voor het eerst bij RSC Anderlecht, dat toen net de Europacup II veroverd had.
Goethals overtuigde meteen door de Europese Supercup binnen te halen tegen Bayern München. Tegen het einde van het seizoen greep Paars-Wit wel net naast de hoofdprijzen: het werd vicekampioen, verloor de bekerfinale en moest de eindzege in de Europacup II aan Hamburger SV laten. In het seizoen erop werd RSCA opnieuw tweede in de competitie, maar dit keer won het wel de beker én de Europacup II dankzij een 4-0-zege tegen Austria Wien. Ook een tweede Europese Supercupwinst kwam er onder leiding van Goethals na een overwinning tegen Liverpool. Na het seizoen 1978-1979, waarin Paars-Wit geen enkele prijs won, vertrok Goethals uiteindelijk uit het Astridpark.
Nadien trok hij naar Girondins de Bordeaux, dat hij na een kwakkelend begin nog naar de zesde plaats wist te loodsen. Na een passage als technisch directeur bij het Braziliaanse São Paulo FC keerde Goethals terug naar België, waar hij met Standard twee keer de titel veroverde en een Europacup II-finale verloor tegen FC Barcelona. In de nasleep van de omkoopaffaire tussen Standard en Waterschei verhuisde den Tuveneir naar het Portugese Vitória SC, om het seizoen erop aan de slag te gaan als technisch directeur bij Racing Jet. In februari 1988 volgde zijn terugkeer naar het Astridpark, waar hij twee seizoenen op rij de Beker van België wist binnen te halen.
Na zijn tweede passage bij RSCA en een seizoen bij Bordeaux volgde het grootste succes voor Goethals bij Olympique Marseille. Hij pakte er twee landstitels alvorens in 1993 de allereerste editie van de UEFA Champions League te winnen door AC Milan te kloppen in de finale. In 1995 keerde Goethals nog een laatste keer terug naar het Constant Vanden Stockstadion als tussenpaus toen Herbert Neumann de laan uitgestuurd werd, maar na enkele weken keerde Johan Boskamp terug als hoofdcoach en beëindigde de toen 73-jarige Goethals zijn trainerscarrière. Den Tuveneir overleed tien jaar later na een slepende en zware ziekte, op 6 december 2004.
Bedankt voor alles en rust in vrede, Raymond.
