In deze tijden van afzondering, willen we de tijd nemen om stil te staan bij enkele bijzonder momenten en kleurrijke figuren die onze indrukwekkende geschiedenis hebben vorm gegeven.
In 1998 barst de bom. Lorenzo Staelens verlaat na 9 seizoenen aartsrivaal Club Brugge om op zijn 34ste het Koninklijke paars aan te trekken. We waren, als supporters, erg blij met zijn komst.
Lorenzo Staelens is altijd al Anderlecht fan geweest. De man uit Lauwe is door zijn ouders genoemd naar een Anderlecht icoon uit de jaren 60: Laurent “Lorenzo” Verbiest. Lorenzo Staelens werd door KV Kortrijk bij het naburige White Star Lauwe weggeplukt. Hij werd pas in 1989 (hij was dan al 25 jaar) beroepsvoetballer. Hij wilde eers zijn studies als Regent Lichamelijke Opvoeding afwerken. Georges Leekens haalde hem naar Club Brugge waar hij een gevreesd duo vormde met Franky Van der Elst.
Hij paste onmiddellijk bij Anderlecht. Zijn fiere loopstijl, altijd rechtop, zijn uitstekend kop- en positiespel maakte van hem een onmisbare schakel als buffer voor de defensie. Lorenzo Staelens ontpopte zich dat seizoen zowel bij Anderlecht als bij de Rode Duivels als een niet aflatende werker met een grote persoonlijkheid. Daar werd hij in 1999 voor beloond met de Gouden Schoen.
Lorenzo Staelens groeide uit tot een absolute leider in Brussel en won twee titels met RSCA. Hij liet zich ook opmerken in een fraaie Champions League-campagne. Dankzij zijn wederopstanding werd hij ook weer omarmd bij de Rode Duivels. Hij kwam aan 70 caps en hij nam deel aan 3 WK’s: Italië 1990, Verenigde Staten 1994, en Frankrijk 1998. Maar “Lorre” is vooral een Sporting Boy.
